เรียงความ

ศิลปินเขียนรูปใช้สีเป็นถนนสำหรับการเดินทาง 

คนตาบอดจินตนาการถึงสีที่อยากจะเห็น

ดอกไม้ได้สีมาจากอากาศ ดิน และน้ำ 

หนุ่มสาวที่อยู่ในห้วงความรัก เขาบอกว่าเห็นโลกเป็นสีชมพู 

แต่โลกวันนี้กำลังมืดมิดเป็นสีดำเพราะหัวใจของผู้คนแล้งไร้น้ำใจ

ผมเห็นว่าเขาแฝงอุดมคติไว้ในประโยคที่แสร้งเสียดสี

เขาเร้นจรรยาบรรณไว้ในวลีที่ทำทีว่าเย้ยหยัน... (อาจินต์ ปัญจพรรค์)

"ญามิลา" ผมชอบนามปากกานี้ พอๆ กับสิ่งที่เขาเขียน เพราะเขาเขียนขึ้นจากสิ่งที่เขารู้สึกและสัมผัส

หรือเป็นการผสมผสานขึ้นระหว่างความเป็นจริงกับจินตนาการ จากบทเพลง บทกวี... (ชีวี ชีวา)

วิธีหยิบเอา 'ความ' มา 'เรียง' ของญามิลา มีจังหวะและน้ำเสียงเฉพาะตัว 

คนอ่านหนังสือจะพบความนิ่งเนียนและลื่นไหลในเรียงความของเขา... (อธิคม คุณาวุฒิ)

เรียงความ

ผู้เขียน : ญามิลา (วิรัตน์ โตอารีย์มิตร)

จำนวน :  ๒๐๖ หน้า

ขนาด : ๑๖ หน้ายกธรรมดา

สำนักพิมพ์ : ไม้ไต่เขียน

พิมพ์ครั้งที่ : ๑

เดือนปีที่พิมพ์ : สิงหาคม ๒๕๔๔

เมื่อมีโลกครั้งแรกๆ สีสันเป็นเช่นนี้เลยหรือเปล่านะ

และสมมุติว่าโลกมีแต่สีขาวดำ ใครบางคนถามว่าใจมนุษย์จะงดงามหรือตกต่ำลง

และเลือดจะไม่เป็นสีแดงอีกแล้วใช่ไหม

งานศพ-สีดำ งานแต่งงาน-สีขาว ธรรมชาติ-สีเขียว

วันอาทิตย์-สีแดง สงคราม-สีเลือด น้ำตาสีอะไร?

คนเราร้องไห้เสมอในยามทุกข์โศก และคนเศร้ามักมองไม่เห็นว่าสีใดๆ สวย

โลกมีการแสดงใหญ่เล็กมากมาย สีเป็นการแสดงอย่างหนึ่งของโลก

บางสีทำให้คนเรารัญจวน บางสีอิ่มไปด้วยความเศร้า

อีกบางสีผสมกันไปมาชวนให้รู้สึกว่าบ้าคลั่ง

สีคงอยู่เฉยๆ อารมณ์ต่างหากที่เดินทางเข้าไปหา...

ทุกอย่างเปลี่ยนสีเมื่อถึงเวลาอันสมควร

เส้นผมของคนเรามีสีขาวรออยู่ แสงแดดในแต่ละฤดูมีสีที่ไม่เท่ากัน

ความฝันของคนชรามีสีจืดชืดกว่าคนหนุ่มสาว

รุ้งกินน้ำอิ่มแล้วจึงมีสีทั้งเจ็ดอยู่ในตัว

คนในกรุงเทพฯ ชอบสีเขียวของไฟจราจรมากกว่าสีแดง

คนต่างจังหวัดชอบสีคล้ำๆ ของเมฆ

เพราะไม่นานฝนอาจตกลงมาเพื่อพลิกแผ่นดินให้ชุ่มฉ่ำ...

(เนื้อเรื่องบางตอนจากหนังสือมือสองเล่มนี้)

.